Wieslippe

Ik was 10 en er gebeurde iets vreselijks. De fietssleutels van mijn klasgenootjes en mij waren, op het schoolplein, gestolen. Hoe kon dit gebeuren? We hadden onze fiets op slot kunnen doen, maar dit hoefde nooit. Het ging altijd goed. Tot die dag. Uiteraard lag de fout niet bij ons, maar bij de school. Het hek was namelijk na een pauze opengebleven. Al snel stonden boze ouders aan het bureau van de schooldirecteur. Dit kon zo niet langer, de school was nalatig, kortom, ‘men vond hier wat van.’

Mijn ouders zeiden niets. Ze waren de misfits in deze soap. Op een middag liep mijn vader, op z’n gele klompen, naast mij het schoolplein op. Ouders fluisterden tegen elkaar. Herman zou hier wel iets van gaan vinden. Maar gek genoeg gebeurde er niets. Herman liep niet naar de schooldirecteur, maar direct naar mijn fiets. Met één flitsende beweging trapte hij vanuit stilstand mijn fietsslot ineens los. De trap was efficiënt, hij moet die middag nog de film bloodsport van Jean Claude van Damme hebben gekeken, dat kan niet missen. ‘Zo opgelost met dit gezeik,’ zei hij en liep weg. Nog belangrijker, hij zei die middag helemaal niets. Tijdens het avondeten snoof hij diep door zijn neus, keek mij indringend aan en zei, ‘Voortaan je fiets op slot zetten en niet meteen zeiken Dennis. Niet direct wijzen naar anderen en hen de schuld geven. Dan word je net zo’n wieslippe als de rest.’ Ik knikte.

Tegenwoordig zijn de misfits uitgestorven. Er wordt van alles en iedereen wat gevonden, maar vaak gaat het nergens over. Een oorlogje hier, een dictatuurtje daar, we kijken er niet na om. We zijn vooral druk met de wieslippe uit te hangen. Zonde van de tijd! Iedereen een goed 2024 gewenst, maar nog belangrijker, laat je vooral niet gek maken!