Richard

Soms gebeurt er iets. Iets wat je eigenlijk niet wil of kan geloven. Het is iets wat je ineens overkomt en waar je wat mee moet. Alsof je bij een bushalte staat en de meute met de bus al wegrijdt, maar jij nog steeds bij die halte staat. Vol ongeloof, vol vragen. Na een hele lange tijd, pas als je er weer aan toe bent stap je op de bus en ga je weer mee met de meute. De halte krijgt een plek en wat overblijft zijn de mooie herinneringen. Dit zijn drie mooie herinneringen aan Richard Lode. Vriend van het eerste uur.

Nike Air Max

Het is 1999. Richard en ik staan voor bioscoop de kroon op het gasthuis plein in Zwolle. Het is een koude donderdagavond en we hebben een voetbaltraining expres afgezegd voor onze aanstaande dubbeldate. Richard had de zaterdag ervoor deze date geregeld. De dames komen aanlopen en de date van Richard draagt witte Nike Air Max schoenen. Richard schudt met zijn hoofd en zegt ‘Air Max’, ik schiet in de lach en de meiden denken dat we ze toelachen. Prima, denk ik, niks aan de hand. Hier kwam helaas snel verandering in wanneer Richard ongenuanceerd zijn mening geeft over vrouwen van in de twintig die Nike Air Max dragen. Richard vond hier wat van en stelde dit in alle rust aan de kaak. Ik dacht nog, moet dat hier en nu, de film moet nog beginnen en Lode zet de boel ff op scherp. Maar gek genoeg pikken de meiden dit en de date kan beginnen. De James Bond film was een top-keuze, althans voor Richard en mij, met goede actie en special-effects. Dit tot tegenstelling van onze date, waar de actie en special effect nou niet echt vanaf spatte. Toch krijg ik de hoop dat Richard met zijn date een move maakt. Het is donker en ik hoor veel rumoer en zie bewegende schimmen naast me. Aan het einde van de date worden de dames bedankt en zwaaien ze de bioscoop uit. ‘Lekker bezig geweest Lode, petje af’, zeg ik nog, maar dat was nergens voor nodig. Het meisje en hij bleken achteraf allebei nogal fanatiek M&M’s te hebben gegeten. Niks geen gekus en gefriemel dus. ‘Nike Air Max en smakken met eten, das toch helemaal niks man,’ geeft Richard aan en we fietsen lachend naar huis.

Waxinelichtjes

Mijn eerste (zuip) vakantie was naar Calella in Spanje. Je kent het wel. Zo’n twaalfdaagse vakantie waarbij je vier dagen in de bus zit en alleen maar naar kroegen gaat waar je andere Nederlanders tegenkomt en eindigt bij Piet van Friet op de hoek. De daarbij horende kroegentochten en schuimparty’s waren legendarisch. Tom lag bij Alphons op de kamer. Ik lag bij Richard. Ik opende mijn koffer en trof daar een bult waxinelichtjes aan met daarbij wat racerubbertjes, kapotjes, regenjasjes, kwakvangers of hoe het ook noemen wilt. Een gift van mijn zussen, met de duidelijke boodschap; mij te gedragen en mijn toch al romantische kant ietwat uit te vergroten. Uiteraard zijn ze gebruikt, maar niet door mij. Want Richard nodigde een Noord-Hollands meisje uit op onze hotelkamer, om haar zo het hof te maken. Die nacht kon ik uiteraard verkassen naar de kamer van Alphons en Tom. Het meisje was diep onder de indruk van de waxinelichtjes en Richards romantische benadering. Laten we zeggen dat de twee een sensationele avond hadden. Richard bedankte me oprecht en breed lachend. De slechte nacht welke op het luchtbedje bij Tom en Alphons heb gehad was ik in een klap vergeten.

Sleuteltje 15

Het is Carnaval. Richard, Marcel en ik staan bij de fietsenstalling aan de zuidzijde het treinstation in Zwolle. Richard heeft de hele avond al sleuteltje 15 bij zich. Er mankeert iets aan het wiel van zijn eigen fiets en Richard zoekt een goedkope oplossing om deze te vervangen. Het treinstation biedt een goede uitkomst, er is genoeg keuze om op een humane manier netjes een wiel te scoren. Richard heeft dit alles goed uitgedacht en wil netjes te werk gaan. In de Zwolse binnenstad hebben we al voorgeoefend op de fiets van onze vriend René, welke achteraf de volgende dag niet meer normaal op zijn fiets kan fietsen. René alsnog excuses hiervoor. Aan het einde van de carnavalsavond is de scherpte er blijkbaar toch een beetje af. Op de beveiligingscamera’s van het treinstation staan een musketier, een clown en iemand in een theedoekenpak met de grootste moeite een wiel van een fiets af te trekken. Een meesterzet van Richard, om tijdens carnaval en iedereen dus verkleed is een fietswiel te, zoals hij dat zei, lenen van iemand. Niemand die ons herkende. Typisch Richard! Hij dacht over dingen na, hij was slim en had altijd wel een goede oplossing.

Prachtige Momenten

Deze mooie herinneringen blijven. Hetzelfde als de concerten bij de Rolling Stones en de Red hot Chili Peppers waar we vooraan stonden. Alle Lowlands momenten, Grolsch bier en de ‘Lode-kruiden’ (Aromat) staan in het geheugen gegrift. Allemaal prachtige momenten. Laten we daaraan blijven denken, de prachtige momenten!

#richardlode

#vriendvanheteersteuur

#rustzacht