Soms overkomt het je, zomaar ineens. Je staat helemaal alleen in de lift en je denkt, kan mij het schelen, laat ik eens gewoon een klein scheetje laten. Het overkwam mij laatst.
De gedachte galmde nog door in mijn hoofd en al snel volgde een lichte detonatie. Soms is het heerlijk om even helemaal jezelf te zijn. En dat laatste gaat mij overigens bijzonder goed af. De ‘ping’ kwam al snel en je voelt het al aankomen, de liftdeur ging open en een vrouwelijke vijftiger kwam naast me staan. Ze had haast en zat hoog in haar ademhaling, de lift was even een rustpunt voor haar. Hoe je dit merkt? Je herkent ze wel, van die types die even helemaal in hun bubbel zitten, er kan geen hallo of goedemorgen vanaf, want ze zijn op hun manier kneiterdruk.
Ze komen uiteindelijk tot rust en laten dit merken door één grote inhalerende en allesomvattende snuif lucht in en daarna uit de ademen. Zo’n inhalering van ‘kijk mij het hier eens even heel zwaar hebben’. Maar haar ademhaling stokte halverwege. Ze maakte kennis met de stikstofproblematiek, veroorzaakt door mijn prikkelbare darmpjes. Haar gezicht vertrok, althans voor zover dit mogelijk was. Want de botox en fillers maakte het bijna onmogelijk dat haar gezicht überhaupt nog kon betrekken. Hoofdschuddend stond ze naast me. Beiden keurden we deze situatie af. Zij om de onbeschoftheid van mij, ik om de complete verbouwing en het stucwerk welke zij had ondergaan.
Schoonheidsideaal
Als dit overigens om medische redenen was, trek ik mijn oordeel ter plekke in. Een littekencorrectie of een eventuele ooglidcorrectie, daar kan ik best inkomen, mij hoor je niet! Maar als het echt om het schoonheidsideaal gaat, dan heb ik daar ietwat moeite mee. Nergens voor nodig, zonde van de poen en zonde van het smoelwerk, waar wij met z’n allen, nog een hele lange tijd, tegenaan moeten kijken. Voor mij geen plastic fantastic, maar op een gewone en natuurlijke manier rimpels krijgen, daar kunnen geen botox en fillers tegenop!
Reactie plaatsen
Reacties