Mijn naam is Kodak

Mijn naam is Kodak, Dennis Kodak!

Een mooi fotomoment

Afgelopen zomervakantie duurde het welgeteld zeven uur. Toen barste toch echt de bom. Het overkomt ons als gezin elke vakantie weer en elke keer zijn we verrast dat we er toch weer met z’n allen zijn ingetuind. Het gaat namelijk om mijn drang om foto’s te maken. Het maakt eigenlijk niet uit waar we met ons gezin heen gaan, er komt altijd een moment dat ik denk: hé, maar dit is een mooi fotomoment. Dat moment komt bij mij altijd vrij snel, eigenlijk heel snel en eigenlijk veel sneller dan het mijn familieleden lief is. Als ik eenmaal de geest heb en ik in een nieuwe omgeving word losgelaten, kan ik mezelf echter niet in de meer in de hand houden. Ik vind al heel snel iets bijzonder.

Je m’appelle Dennis

Daarom gaan we met ons gezin ook al bijna vijftien jaar naar hetzelfde vakantieoord. Lees daarover in één van mijn vorige blogs, ‘Je m’appelle Dennis’. Die keuze is puur om mij niet te voorzien van nieuwe stimulansen en inzichten, zodat die vervelende tic van mij niet wordt aangewakkerd. Tijdens een autoreis van een kleine 1400 kilometer kun je je echter voorstellen dat het toch ergens gaat kriebelen. Bij de eerste stop, een tankstation net na de Franse grens, laaiden de gemoederen binnen ons gezinnetje al aardig op. Dit werd gelukkig door een voorbijganger adequaat opgelost door ons allen op de foto te zetten. Geen goede foto (hier kom ik later op terug), maar na een filtertje of acht er overheen te hebben geknald, was de foto enigszins oké te noemen. Na zeven uur barstte zogezegd de bom. We overnachtten in de prachtige stad Nancy. Klein detail: we waren hier nog nooit geweest.

Kleine zijstap

Even een kleine zijstap. Ik heb het hier dus over het maken van statige foto’s en niet de spontane foto’s. Een spontane foto maken kan iedereen: het is leuk, onverwacht en altijd goed. Als we het echter hebben over het hogeschoolwerk, dan is dat het maken van een statige foto. Deze komt per vakantie op een bepaald moment zo ineens oppoppen. Het hele gezin is er klaar voor en op een speciale plek moet er opeens een foto worden geschoten. Dit zijn de moeilijkste foto’s. Het is niet alleen de foto, er komt ook een soort psychologie om de hoek kijken. Iedereen moet scherp zijn, even wordt het uiterste gevraagd. Iemand die even niet oplet, een kind dat de oogjes op half zeven heeft hangen of in mijn geval een dochter van vijf die steevast scheel kijkt of gekke bekken trekt, puur om mij te stangen en de boel te frustreren. Kortom, van gezin en fotograaf wordt even het ultieme gevraagd.

Pitstop

Terug naar Nancy. Als je denkt dat ik met een camera op mijn buik door de stad loop, heb je het verkeerd. Ik ben een fotograaf 3.0 en maak alle foto’s met mijn telefoon. Als er pitstops zouden bestaan voor wie het snelst zijn telefoon, camera gereed, uit zijn broekzak kan halen, ben ik dat. Ik zit standaard onder een halve seconde, dat kan niet missen. Enfin, de grootste trekpleister van de stad Nancy is de Place Stanislas, een werkelijk adembenemend mooi plein, dat genoeg mogelijkheden geeft om er kiekjesmatig he-le-maal los te gaan. Kortom, bij één pose bleef het wat mij betreft niet. Ik hussel ons gezinnetje graag door elkaar en wijs hierbij, al zeg ik het zelf, op ontspannen en misschien ietwat autoritaire wijze alle gezinsleden hun plaats. Ik vraag hooguit drie minuten van hun tijd, meer niet. De gezichtjes stonden echter al snel op standje ontploffing. Mijn zwager Gerrie, toevallig ook net aangekomen op dit prachtige plein en tevens bekend van mijn vorige blog ‘Een zonnig vooruitzicht’, bood op zijn manier uitkomst.

Ruzie met Gerrie

Dat resulteerde in een ordinaire ruzie met Gerrie op de Place Stanislas in Nancy. Ja ja, wij hebben het over vakantiedag één en we waren praktisch zeven uur onderweg. Ik weet het en ik hoor je al denken: Dennis, maak je niet zo druk. Waar het op neerkomt, is dat Gerrie gewoon geen goede foto’s kan maken. Hij vergeet nog wel eens een stuk voet, een arm of gewoon een stuk kerktoren op de foto te zetten. Gerrie gaat niet eventjes door de knietjes, laat staan op de grond liggen om even het hele gebouw op een foto te krijgen. Daarin zit hem het verschil. Ik haal werkelijk alles uit de kast voor het maken van een foto. De belichting, de sluitertijd, het diafragma, alles klopt. Ik hoor protest en dat mag. Ik weet ook wel dat de laatstgenoemde dingen niets van doen hebben met een telefoonfoto, maar het gaat om ‘de wil’ om een goede foto te maken. Die mis ik bij velen.

Kwalificeren en delegeren

Dat brengt ons bij de kern. Die luidt: je telefoon of camera toevertrouwen aan een wildvreemde snuiter en maar hopen dat diegene er iets moois van maakt. Zodoende ben ik uitgekomen op een kwalificatieprofiel voor de toevallige voorbijganger. Je begrijpt dat daar een gedachte achter zit. Neem geen Insta-vierkant-denkende twintiger of een digibeet van vijftig of zestig die amper een telefoon of camera kan bedienen, maar pak hiervoor de dertigers, hooguit de begin-veertigers onder ons. De laatste groep is handelingsbekwaam en nog te vormen. Deze groep ademt in principe digitale media en weet wat er van hen wordt verwacht. Tevens kun je hen zijdelings nog wat tips meegeven alvorens de pica wordt gemaakt, ze kunnen tegen een stootje. Procentueel gezien heb je bij deze groep de grootste kans op succes. Oftewel kwalificeer en delegeer!

Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Het zijn zomaar wat tips die ik je meegeef en tekortkomingen van mijzelf die ik hier prijsgeef. Het gaat echter allemaal om dat ene doel: om die ene prachtige foto, op een bepaald moment, op een specifieke plek. Als je nu bij jezelf te rade gaat en denkt: maar ik ben een dertiger of begin-veertiger en word eigenlijk nooit gevraagd om van iemand een foto te maken. Krab dan maar eens goed achter je spreekwoordelijke oortjes. Het kwalificatieprofiel staat als een huis, dus er is op fotogebied echt iets mis met je. Het enige wat overblijft, is dat je je telefoon of camera aan de juiste persoon toevertrouwt en zorgt dat je zelf mooi en lachend op de foto staat. Dit scheelt voor iedereen een hoop frustratie en dan rest je niets anders te zeggen dan: ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog!’