Ego, je grootste vijand!

Toen ik een jaartje of negen was, voetbalde ik wel eens met mijn vader, bekend van mijn eerdere blog ‘Herman’. Hij was de keeper, ik schoot en de garagedeur diende als doel. Na een aantal jaren schoot ik steeds harder en testte ik hem vaker even uit, je kent het wel. Van dichtbij schoot ik keihard op hem, om te kijken hoe lang ik door kon gaan. Ik voelde me sterker worden en voelde dat ik het overwicht had. Opeens stopte hij met mij te voetballen en daar werd deze snuiter natuurlijk niet vrolijk van. Ik werd hier eventjes keihard genegeerd, gedist. Die wanker van mijn pa durfde niet meer, wat een watje, dacht ik nog! Het ego van deze snoeshaan werd eventjes gekrenkt. Om mijn heerschappij in huize Van Vilsteren te vergroten, daagde ik hem steeds meer uit om te vechten. Lang deed hij niets en waande ik mij onaantastbaar. Na de zoveelste keer was hij er klaar mee en gaf hij mij op Rico-achtige wijze een uithaal op mijn hoofd. Het was maar één uithaal, meer niet, maar keihard. Ik viel om, had ontiegelijk veel pijn en hoorde zijn enige woorden: ‘Oprotten!’ De strekking was duidelijk: ik werd eventjes flink op mijn plaats gezet. Het negeren, die ene uithaal, het was genoeg om in te zien dat we in huize Van Vilsteren met meerdere egootjes te maken hadden. Iedereen had zich te schikken in zijn rol, zoals het hoort.

Dat is alles wat telt: af en toe even tot op de grond worden neergesabeld, zodat je ego even een knock-out krijgt en zich moet herstellen. Ik gun iedereen eens in de zoveel tijd een ‘Herman-moment’. Je mag jezelf best oké vinden, want daar is helemaal niets mis mee. Je mag zelfs zweven, maar val hier anderen niet mee lastig. En doe je dit wel, dan is er altijd wel iemand die sterker, knapper, beter, sneller en goddelijker is dan jij. Ergens wordt een ego altijd omvergehaald, alleen duurt het bij de één langer dan bij de ander.

Hoe ongelooflijk triest is het dan om te zien dat nu al meer dan een week een man met een heel groot ego Oekraïne overheerst. Niemand lijkt het ego van Vladimir te kunnen stoppen of neer te halen. Of toch wel? Zou het ego van deze man nooit een Herman-moment hebben gehad? Of heeft hij die voortdurend meegemaakt en groeit zijn ego almaar door. Deze man zweeft al jaren in de lucht en is al jaren door niemand meer te bereiken. ‘Loesoe in de Sky’ is Vladimir. Een eng ego is het zeker. Waarschijnlijk wint hij deze slag en waarschijnlijk zien we na het weekend niet meer die lieve president in zijn T-shirt die zijn volk, Europa of de wereld toespreekt. We houden er allemaal rekening mee. Wint het veel te grote ego van Vladimir echter ook de oorlog? De president in zijn T-shirt laat namelijk zien wat het is om je ego naast je neer te leggen, niet te vluchten en dus niet te kiezen voor jezelf, maar voor anderen. Het zorgt ervoor dat een heel land zijn ego naast zich neerlegt en zich verenigt. Het zorgt er ook voor dat Europa zichzelf meer en meer verenigt. Kortom, het zorgt ervoor dat alle ego’s van vele landen zich verenigen en als één blok achter het land van die dappere president in zijn T-shirt gaan staan.

En ja, misschien staan er nog veel meer verschrikkelijke dingen te gebeuren, want we weten inmiddels dat bij Vladimir alles mogelijk is. Raketten afvuren op en/of het binnenvallen van andere landen, alles is mogelijk bij de man met het veel te grote ego. We zijn helaas nog niet van hem af. Je eigen ego is je grootste vijand en dat is bij Vladimir zeker ook het geval. Ergens zal ook zijn ego, waar of wanneer dan ook, worden neergesabeld. Ooit komt er iemand bij hem onverwachts om de hoek en dan is het klaar. Het is te hopen dat het veel te grote ego van Vladimir zijn Herman snel tegenkomt. Leve Oekraïne, leve Zelensky!