El Patrón

De laatste weken is het weer raak. Op vrijdagavond word ik geacht mee te spelen met gezin-spelletjes. Bij ons is dit meestal Ticket to Ride, Koning van Catan of Levensweg. De reden dat ik niet graag meespeel heeft alles te maken met mijn vrouw en zoon. Beiden zijn geboren om spelletjes te winnen, ze hebben er een patent op. Daarbij spelen ze altijd eerlijk en daar gaat het bij mij nou net af en toe fout. Ik wil in al mijn onschuldigheid nog wel eens de verkeerde kaarten op een stapel gooien bij Ticket to Ride. Ik betrap mij er zelf wel eens op dat er bij Catan, uit het niets, een straat extra voor me ligt wat me ineens bijzonder goed uitkomt. En bij levensweg werd ik laatst door mijn vrouw op mijn vingers getikt, omdat ik het belastingvakje over het hoofd had gezien. We kunnen spreken van louter kleine vergrijpen die mij weleens overkomen. Een spelopvatting die niet op goedkeuring kan rekenen van mijn vrouw en zoon.

Maar laten we eerlijk zijn, ik moet natuurlijk ook wat. Spelen tegen hen is van het leveltje Champions Leaque en vergt ontiegelijk veel scherpte en geduld. En daar loopt het bij mij vaak spaak. Er zit een partij orde, rust en netheid in die koppies, daar zeg je ‘u’ tegen! Zodoende denken mijn vrouw en zoon, ten alle tijden, al 3 stappen vooruit. Dat is natuurlijk geweldig, maar het stagneert het spel als een malle, kortom het zijn denkertjes. Ze kunnen uitgebreid hun beurt indelen met het overpeinzen van de beste keuze op dat moment. Onder tafel wiebelt mijn knie ongeveer 160 slagen per minuut, verzit ik minimaal een keertje of 20 en regel ik tussendoor nog even wat lekkere versnaperingen en verzorg de drankjes. Mijn blik vangt soms per abuis de kaarten van mijn tegenstanders op, wat ervoor zorgt dat ik de knappe gnoompjes in deze familie nog enigszins kan bijbenen qua spel intelligentie. Maar veelal eindigt de spelletjesavond wat mij betreft in een debacle.

Aan stelselmatig verliezen zitten een paar voordelen. Mijn aanwezigheid wordt zeer gewaardeerd, ik mag altijd meedoen. Ik word gezien als een makkelijke prooi, er is altijd plek voor mij aan de speeltafel. Daarbij weet deze dude wat verliezen is, het egootje is keer op keer geknakt. Incasseren, verwerken en er dan toch weer in geloven, daar heeft deze knakker een patent op. Kortom, verliezen is zo slecht nog niet! Het leert je extra te genieten van een winst die ergens, ver in de toekomst, in het verschiet ligt. En dat brengt ons naar de datum dat alles anders werd.

Het is 12 mei 2023, tijd; 20:26 uur, het spel; Ticket to Ride! Het hing, zoals je weet, al een jaartje of drie in de lucht. Die avond timmerde ik op magistrale wijze aan de weg in Europa. Als een driftige Mike Tyson maakte ik korte metten met mijn tegenstanders. Als een ware El Patrón vergrootte ik mijn territorium in het continent. Of beter gezegd, mijn continent! Kortom, het spelbord puilde uit met mijn routes. De winst was snel een feit. Op een klein vergrijpje na, waar ik overigens geen actieve herinnering meer van heb, klopte die avond alles! Uiteraard hoorde ik protest en werd mijn zege ietwat in twijfel getrokken door de achterban. Na een korte, edoch straffe verdediging ging ik vrijuit!

Het was een imposante, grootse, majestueuze, maar vooral een monumentale overwinning. Eclatant is misschien nog wel het meest juiste woord! Met gebalde vuisten en een oerkreet vierde ik de overwinning. Onvergetelijk, er zijn geen andere woorden voor. Wat er dan met je gebeurd is onwerkelijk, maar doen de jaren van vernedering in één klap vergeten. Deze triomf is voor degene die al geruime tijd in hetzelfde schuitje zitten als deze brada. Houd vol, houd stand, houd koers, want de dag gaat er echt komen dat jij de El Patrón van de avond wordt. Succes!