Bonnefooi

Alphons en ik staan op een berg in Mongolië. We kijken uit over de steppe en zijn stil. ,,Toch wel vet dit, hè.” Ik kijk hem aan, knik en zeg, “Jazeker man, echt vet!” Een adelaar zweeft traag boven ons. ,,Zijn er wel meer van hiero,” reageert Alphons. Hij weet alles van de natuur, ik geloof hem direct.

Alphons trekt er graag op uit, het enige wat je moet doen is aanhaken. Met hem erbij gebeurt er namelijk altijd wat. Alphons kleurt graag buiten de lijntjes en interpreteert de regels op zijn manier. Kortom: hij is een doener. Vaak loopt het net goed af. Filmen in het Kremlin was achteraf niet handig. Afdingen in een restaurant in Ulaanbaatar was misschien niet echt noodzakelijk en een stukje steen uit de Chinese muur bikken, als herinnering voor thuis, ging eigenlijk net iets te ver.

Wel leverde het tumult op.

Na een paar zuipvakanties wilden we wat anders. We knalden het reisbureau binnen, smakten een zak geld op tafel en hadden slechts één eis. Avontuur! Nou, dat was gelukt.Het eerste jaar Brazilië was een leuk voorproefje, maar de treinreis door Rusland, Mongolië en China, het jaar erop, was briljant.

Het reisboekje zat ram vol activiteiten, maar Alphons en ik hadden zo ons eigen reisboekje. Een ongeschreven boekje met één hoofdtitel, genaamd Bonnefooi. De groep werd er soms gek van, reisleider Henk maakte zich niet druk. Hij liet ons onze gang gaan en wist: ze komen altijd terug. Vanaf de berg zagen we in het dal de bus vertrekken die ons naar de trein bracht. We grinniken, alweer de bus gemist!

Rustig lopen we naar beneden. Vervolgens houden we een kilometer verderop de bus al liftend aan. De deur gaat open. Reisleider Henk verwelkomt ons met de legendarische woorden: ,,Fijn dat jullie even tijd hadden, heren.” Sommige groepsleden schudden hun hoofd, anderen glimlachen en kunnen het wel waarderen. Afwijken van de route levert altijd wat op. Vind je dat lastig, klik dan gewoon bij iemand aan.

Iedereen kent wel een Alphons in zijn of haar omgeving. Succes!