Een zonnig vooruitzicht

Storage hunter

Naar aanleiding van mijn vorige blog ‘Herman’ kregen mijn zussen, mijn moeder en ik erg veel toffe reacties. Dank daarvoor. Toch was er één vraag die bij velen bleef hangen: ‘Dennis, hoe zit het tegenwoordig met de handel?’ Daar kan ik kort over zijn: de handel is nooit weggegaan. Mijn moeder stapte uit de business, maar mijn zussen en ik zijn hier in zekere mate in doorgegaan. Nadat ‘Handje Kontantje’ plaats had gemaakt voor de digitale weg heeft mijn zus Cristel in de loop der jaren een platinum-status bij Marktplaats bereikt. Zij is de ‘Markplaats-godin’ binnen onze familie. Cristel handelt in alles, maar koopt selectief in. Dit met name voor de toekomst. Laatst stapte ik bij haar binnen en stond ik oog in oog met een angstaanjagend lelijke vrouw die was geportretteerd op een veel te groot schilderij. ‘Komt uit 1888, Dennis. Geloof me, dit is een hangend goudmijntje, gaat een paar keer over de kop’, zei ze. Blijkbaar had Cristel opeens verstand van kunst. ‘Goed bezig zussie, lekker laten hangen, niks mis mee’, reageerde ik. Cristel is Herman 2.0 of, zoals ze dat tegenwoordig noemen, de storage hunter binnen onze familie.

Naf Naf & Dito Dito

Cristels handelssucces bleef niet onopgemerkt. Zus Monique en ik keken elkaar aan, lapten vijfhonderd de neus en kochten aan het begin van de zero’s een zwikkie babykleding op. Geheel in de stijl die Cristel had ingezet, knalden we alles online en kwamen we terecht in de wereld van Naf Naf en Dito Dito. Het was leuke spielerei en de handel ging niet slecht. En als iemand ‘niet slecht’, zegt, weet je eigenlijk dat hij ‘niet goed’ bedoelt. We speelden net quitte en hielden de C-, D- en E-merken over. Mijn zwager Gerjan zag het aan en zei dat we het anders gingen doen, al zei hij het alleen maar tegen mij. Geen probleem voor mij, ik hield Monique als zakenpartner aan voor de babykleding en deed met mijn zwager Gerjan, Gerrie voor intimi, een uitstapje naar een totaal andere wereld.

BCA Autoveiling

En daar zaten we dan, samen op de tribune. Allebei geheel in stijl van de tijd gekleed met respectievelijk een suède en een leren jack aan. Gerrie en ik hadden ons die ochtend geamuseerd. We liepen met wat andere dodo’s en handelaren tussen de Ferrari’s, Porsches en andere in beslag genomen auto’s. Ons oog stuitte op een lichtgrijs-metallic BMW 535. Een dieseltje, weinig op de teller, strak op de bandjes en starten en lopen, zoals de veilingmeester zelf aangaf. Gerrie en ik wisten genoeg: deze was voor ons. Alleen nog even bieden op de veiling. Al zittend op de tribune werden de verschillende bolides getoond. Beiden staken we direct onze handen in de lucht toen we de decadente BMW voorbij zagen rollen. Hierbij gaf de veilingmeester aan dat één van ons zijn vinger maar hoefde op te steken. Wisten wij veel! Probleem was wel dat wat ellendige dodo’s door hadden dat we meer dan geïnteresseerd waren in dit statusblik, maar na vijf keer overbieden hadden we het scheurijzer in ons bezit. Thuisgekomen showden we de auto aan Monique. Zij dacht er het hare van en zei direct: ‘Hier geloof ik niet in.’ Achteraf had ze gelijk. De BMW bleek een schadebak en lastig te verkopen. Het werd tot twee keer toe - dit is niet gelogen - een Snatch-scène. Wilden we die slee verkopen, dan kregen we er een beetje geld en een andere auto voor terug. Zaten we ineens met een Peugeot 605 in onze maag. En wat ik al zei: dezelfde scène speelde zich zowaar nog een keer af bij het verkopen van de Peugeot. Weer kregen we er een beetje geld voor, maar kregen we daarbij een Daihatsu Cuore in onze mik geschoven. Deze handel stierf een vroege dood, maar opeens zagen we het licht en gingen we het rigoureus anders aanpakken.

René, Ralf & Joop

Als je eenmaal in het milieu zit, worden allerlei deuren naar nieuwe, maar interessante projecten geopend. Halverwege de zero’s liepen we Joop tegen het lijf. Joop was een bijzondere man. Hij kon goed praten, waarschijnlijk compensatiegedrag vanwege zijn kleine postuur, maar hij liep er niet mee te koop. Joop viel niet op. Af en toe hielp hij anderen op weg en hij kneep wel eens een oogje dicht, als je snapt wat ik bedoel. Zo ook bij ons. Daarbij had hij interessante handel voor ons. Joop zat in de polo’s, met name in (René) Lacoste en Ralf Lauren. We kochten er wat op en binnen afzienbare tijd waren we door onze voorraad heen. Opnieuw kochten we bij Joop in en iedereen aan wie we deze polo’s verkochten, was laaiend enthousiast. Soms leek een maatje M meer op een maatje L, maar dan kocht diegene maar een maatje kleiner, geen probleem, niemand deed moeilijk. We knepen net zoals Joop allemaal een oogje dicht, al deed Joop dat met beide ogen, want hij was een Chinees. Rare naam trouwens, Joop, voor een Chinees, maar dit terzijde. Toen we iedereen In Zwolle en omstreken, familie, ons gehele vriendenbestand, kennissen, collega’s, wat vage kornuiten en zelfs het pittoreske dorpje Heino hadden voorzien van onze - al zeg ik het zelf - kwaliteitspolo’s stond de handel stil. Via eBay probeerden we ze nog aan de man te brengen, wat lukte, maar het gaf veel gedoe en daarbij drukten de verzendkosten en de verpakkingsmaterialen op ons budget. Maar wat ik al aangaf: een ingeslagen weg biedt mogelijkheden voor een nieuwe en die kwam er.

Moniss

Via de polohandel kwamen we in de verpakkingsmaterialen terecht. Mijn zus Monique, goed gebekt als ze is, had erg goed contact met de mensen van dit bedrijf. Zij wilden wat anders en wilden van het bedrijf af. Ze zochten alleen nog enthousiaste, gemotiveerde en - niet geheel onbelangrijk - ietwat impulsieve mensen die dit aandurfden en het bedrijf wilden overnemen. Het was eind 2005, we wilden iets blijvends. We stemden in. Gerrie en ik besloten op een zaterdag met een Boedelbak naar het Noord-Hollandse te gaan. We stapten in de wereld van de gripzakjes, enveloppen, brievenbusdozen en dit in alle soorten en maten. De zolderkamer van Gerrie en Monique fungeerde als opslag en tevens als uitvalbasis van ons bedrijf. De naam Moniss, waar net zolang over was nagedacht als over het opkopen van het bedrijf, is afgeleid van Monique en Dennis, met daarbij een extra ‘s’ omdat we anders de domeinnaam niet kregen. We waren en zijn niet de moeilijksten, zal ik maar zeggen. Voortvarend gingen we van start en je raadt het al: een tweede dependance werd al snel een feit. Mijn eigen zolderkamer moest er ook aan geloven. De marges waren klein, de druk groot, maar we gingen als een malle. Thuisgekomen van mijn vaste baan openden we elke dag de orderlijst. Hierin zagen we de bestellingen toenemen en dus moest ook de inkoopfrequentie omhoog. Dan stond er twee keer in de week een trekker met oplegger in onze straat de weg te blokkeren (alsnog excuses hiervoor aan alle omwonenden). Een arsenaal aan pallets werd voor het huis gekwakt. Vervolgens moest alles naar zolder worden gebracht, alles worden uitgepakt en uitgestald. Hierna werden de bestellingen weer ingepakt, nam ik deze weer naar beneden, deed ik alles in de auto en moest ik voor half zeven ‘s avonds bij TNT zijn. De stappenteller draaide overuren, het stressniveau bereikte elke dag weer het kookpunt, maar daar kwamen vreugde en lol voor in de plaats. Vooral als er een nieuwe chauffeur van onze leverancier de wijk in kwam rijden en vol verbazing bij mijn zus of mij aan de deur aanbelde. Of wij van het bedrijf Moniss waren? En of wij dat waren. Stond ik daar in mijn Lacoste-polo met daarvan de kraag omhoog en klapte ik er even een paar verpakkingsmaterialenweetjes uit, nou, dan wist die knakker wel genoeg. Niet fokken met Pablo, El Chapo, oftewel de patron van dit bedrijf. Moest jij eens kijken hoe snel die spullen voor het huis stonden. Uiteraard hielp ik de beste man altijd mee. Zoals ik al zei: ik ben de beroerdste natuurlijk niet. Het ging erg goed. We hadden het bedrijf groter en professioneler gemaakt, maar een versleten knie, een nieuwe heup, een muisarm en een hernia verder verkochten we Moniss. Het bedrijf bestaat nog steeds en is nog veel groter geworden. Maar het begon allemaal in Zwolle, dat je het even weet!

Een zonnig vooruitzicht

Het was wederom tijd voor wat anders, dus ging het roer nog eens om. Grotere marges, minder hard werken en een letterlijk zonnig vooruitzicht lagen in het verschiet, maar hierover volgende week meer. Gezien het tijdstip en de versoepelde maatregelen niet eens zo’n gek idee, dacht ik zo. Tot volgende week. Waar? boekenvanvilsteren.nl. Tijd: 20.00 uur!