Oh my god!

Vorige week liep ik in de plaatselijke supermarkt van ons pittoreske dorpje Heino toen ik een bekende tegenkwam. We zagen elkaar staan en begroetten elkaar netjes, zoals het hoort. Ze - het was in dit geval een vrouw - wilde me aanstoten, maar dat kon natuurlijk niet. Zo snel als ik ben, pareerde ik haar move. In sommige gevallen komt die anderhalvemeterregel trouwens heel erg goed uit, maar daarover later meer. Ik ontkwam niet aan een praatje met haar. Ze had samen met haar kind mijn kinderboek ‘Op zoek naar een Schat’ gelezen. Dat vond ik geweldig om te horen, want daar doe je het voor! Ze bedankte mij min of meer en ik nam de complimenten geheel tot mij. Zulke momenten kunnen mij niet lang genoeg duren. Helaas kwam hieraan abrupt een einde. Ze was, al zeg ik het zelf, lekker bezig en de woorden ‘ontroerend’, ‘geweldig’ en ‘spannend’ galmden rustig na in mijn gehoor, maar toen gebeurde het: ze eindigde het geheel met het woordje ‘nice’. Op dat moment stond onze wereld even stil. Niets om ons heen bewoog of verstoorde dit moment. We zaten er even helemaal in, we zaten, zoals je dat wel vaker hoort, in onze ‘zone’. Soms heb je dat. Je komt een - laat ik het netjes zeggen - erg mooie vrouw tegen. Zij gooit haar lange haren opzij, jij komt net met je natural walk voorzien van een goede swag met je winkelkarretje langs lopen en vangt haar blik op. Alsof het zo moet zijn, blijf je net iets langer naar elkaar staren dan normaal, het is chemistry all over the place, het is zo’n moment dat alles op zijn plek valt, het is meant to be, je kent het wel. De wereld staat letterlijk en figuurlijk stil. Althans, dit is mijn versie van het verhaal, want ik weet in de gevallen dat dit mij overkomt niet of hetgeen ik net schetste wederzijds is. Maar oké, het doet er ook niet toe. Een beetje dromen mag best!

Maar terug naar het moment. Onze wereld, althans die van mij, stond wederom stil. In dit geval konden we niet spreken van chemistry all over the place, want dat was nu totaal niet aan de orde. Het was meer een gevalletje kortsluiting waarin ik bleef hangen. Wat ik al aangaf: de anderhalvemeterregel kwam mij in deze situatie beter uit dan ooit. Dat ze een mondkapje droeg, was in haar geval niet eens zo heel erg. Bij sommige mensen staan mondkapjes gewoon heel erg goed. Niets meer aan doen, zolang mogelijk ophouden, denk ik dan. Daar gaat het nu natuurlijk niet om. Waar ik naar toe wil, is het volgende: mijn wereld stond stil nadat zij het woordje ‘nice’ had gezegd. Kijk, ik snap dat het natuurlijk goed bedoeld is, maar het is - en ik spreek absoluut voor mijzelf - net even een tikkie te veel, of zoals sommigen dat zeggen: een tikkeltje too much. Laten we de koe eens bij de horens vatten, laten we de boel eens op scherp zetten, laten we nu eens gewoon zeggen waar het op staat. Telkens die Engelse woordjes die aan een verhaal of zin worden toegevoegd, het hoeft wat mij betreft gewoon niet. Het gaat mij allemaal net even te snel en dat de pubers en - doe eens gek - de begin-twintigers van deze tijd dit roepen, is oké. Daar ontkomen we niet aan, het is zoals het is. Maar een volwassen vrouw van net in de veertig die hier ook in meegaat, is echt zó awkward. Het kan gewoon niet.

Een ander voorbeeld: laatst deden we met onze vriendengroep, geheel in stijl van deze tijd, mee aan een online-pubquiz. Helemaal top: je ziet elkaar allemaal weer eens tegelijk en dat was al een lange tijd niet gebeurd. Je bent benieuwd naar elkaar en de ene na de andere vraag wordt over en weer aan elkaar gesteld. Opeens is er een man of vrouw - ik laat het veiligheidshalve even in het midden, want ik wil niet weer vrouwonvriendelijk overkomen (lees Fairybell, mijn vorige blog; excuses aan alle vrouwen die zich voelden aangesproken) - die besluit met de woorden: ‘Echt heerlijk dat we elkaar eindelijk weer allemaal tegelijk zien, zo weird dit.’ Kijk, dan gaan bij mij de nek- en rughaartjes - en dat zijn er veel, hier ga ik niet over liegen - kaarsrecht overeind staan. Ik hoor al niet eens meer wat er überhaupt is gezegd, want ik ben alweer afgeleid en zit me te ergeren aan dat kleine buitenlandse woordje waar iemand een zin mee eindigt. Nou, mij niet gezien. Het is overtollige informatie, die enorm afleidt. Ik kan nog wel even doorgaan, maar het is mij een beetje too obvious allemaal. Ik weet niet waarom dit steeds meer gebeurt en waar deze drang van ‘I’ll nail this’ en het ‘ik spreek een behoorlijk woordje over de grens’-gehalte vandaan komen, maar ik doe hier niet aan mee. Het gebeurt nu eenmaal en het komt natuurlijk ergens vandaan. En natuurlijk, ik ben ook niet roomser dan de paus. Waarschijnlijk ben ik - en velen met mij - zelfs aan deze gekte begonnen. We kunnen helaas aan deze benarde situatie, waarin we as we speak met z’n allen zitten, niet veel meer doen. Zijn we uiteindelijk niet zelf, mede door toedoen van de Amerikaanse tv-serie Friends, begonnen met het overnemen van bepaalde quotes? Uiteindelijk ging ook ik mee in de OMG-gekte, want het leek zo grappig en onschuldig. Op mavo-C-achtige wijze ‘Oh my God’ zeggen, ja hilarisch man, dan was je echt next level bezig! Nu is mijn Engels vandaag de dag nog steeds van het niveautje ‘net niet’, of beter gezegd verre van ‘net niet’, maar dit geheel terzijde. Het was uiteindelijk de aanzet tot een karrenvracht van Engelse woorden die we nu tegen elkaar zeggen en aan elkaar laten zien op social media. Dan zie ik weer ergens een Engelse tekst langskomen en gaat mijn mavo-C-translate-brein er weer mee aan de haal. En je voelt hem al aankomen: dan haak ik al heel snel af. Maar goed, het zijn gewoon dingen die me de laatste tijd opvallen, meer niet. It’s been noticed, zal ik maar zeggen.

Ik ga weer verder met mijn thuisschoollessen. Mijn zoon van negen, ik zeg het er maar even bij, heeft volgende week een Engelse toets. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, denk ik altijd maar. I’ll keep you posted!